Dünyaya getireceğimiz bebekleri sen mi karnında taşıyıp, her hareketini hissedeceksin?
Bedenimizi, ruhumuzu bu değişime sen mi hazırlayacaksın?
Bu sorumluluğu en iyi şekilde yerine getirebilmeyi sen mi sağlayacaksın?
Dünyaya getireceğimiz bebekler ağlarken, sen mi saat başı emzirecek, ona bakacaksın?
Ona daha iyi bir gelecek sunabilmek için, daha 3-4 aylıkken, sana muhtaçken sen mi kapıyı çekip işe gideceksin?
Gelişimi için en faydalı besinleri, oyuncakları sen mi alacaksın? Bunun için sen mi çalışacaksın?
İşsizliğin bu kadar çok olduğu bir ülkede çocuklu bir anneye sen mi iş bulacaksın?
Sağlığında bir sorun olduğunda senin mi için acıyacak, sen mi şifa arayacaksın devlet kapılarında? O da yetmediğinde sen mi destek olacaksın daha iyi şartlarda tedavi edilmesine?
Mutlu bir ailede büyüyebilmesi için eşimizle ilişkimizi sen mi düzelteceksin?
Ona iyi bir anne-baba olamayacaksak sen mi olacaksın?
Biz daha küçüksek , doğacak çocuğumuzu bize kardeşmişcesine sen mi büyüteceksin?
Bir yanlışın bedelini sen mi yaşamınla ödeyeceksin? Sen mi “istenmeyen çocuk”luğunu hissedecek, ömrünü öyle geçireceksin?
Hiç birini sen yapmayacaksın, işte bu yüzden bizim bedenimize, bizim kararlarımıza saygılı ol!
Eşiyle birlikte karar verip, bu sorumluluğu taşıyabilecek ve çocuğunu mutlu, sağlıklı yetiştirebilecekse eğer,
hangi kadın bedeninde oluşan bu mucizeyi sonlandırmak ister ki?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder